| Henk de Jonge |  |
|
|
Citaten uit de pers
For a start, pianist Henk de Jonge, a powerful two-handed player, proves himself a better soloist than most classical formalists when it comes to "Rhapsody in Blue". With a swinging left hand, control of dynamics, and the ability to add a Lattinesque tinge to interpolations of cascading arpeggios, he brings a quirkness to the melody and the WBK responds in kind.
New York 2005 Maar ook anderszins maakte hij weloverwogen gebruik van contrasten. De pianistische mogelijkheden die hij aanspeekt en de stylistische verwijzingen in zijn spel zijn nogal heterogeen van karakter en hij zet dat alles op een verrassende manier bij elkaar.
NRC Handelsblad Behalve het uitgekiende gebruik van dynamische variabelen was met name De Jonge's vermogen om bij alle variatie een consistente en herkenbaar eigen aanpak te etaleren: een plezierige ervaring.
Haarlems Dagblad Pianist Henk de Jonge laat zien dat sensibel spel helemaal niet automatisch tot sentimentaliteit leidt. Hij trok schitterende, ragfijne bouwels op. Vooral door zijn gevoelige, uitgebalanceerde toucher kreeg zijn spel net die poëtische meerwaarde.
(...) Zijn solo is ingetogen, haast berekenend. Het leidt tot flinke spanning. Diezelfde terughoudendheid betracht hij in zijn begeleiding. In "Mothers Daydream" zijn de spaarzame accoorden en de fragiele melodie precies hetgeen de solist nodig heeft. Henk de Jonge is, blijkens deze opnamen, een vindingrijk componist en een fijnzinnig solist. Leeuwarder Courant De Jonge toont met zijn repertoire en zijn gedreven spel aan dat hij als pianist en als componist bloedserieus genomen dient te worden.
Zijn stukken zijn rijk gestructureerd en boordevol ritmische en harmonische finessen, die voor een wijde spanningsboog zorgen.
(...) Een ander staaltje van een subtiele componeerhand is de ballade "Mothers Daydream" die qua sfeer en intensiteit gebaseerd lijkt op de "Klassieke" composities van Billy Strayhorn uit de jaren veertig. De Gelderlander De aantrekkelijke, grillig vormgegeven composities van Henk de Jonge, bieden de saxofonist alle gelegenheid zich als improvisator uit te leven.
(...) De Jonge is een zeer competent pianist die blijkens het gebodene o.a. gecharmeerd is van romantiek met een licht Franse inslag. (...) Op het programma staan stukken die Henk de Jonge speciaal voor deze combinatie schreef. Het gaat hier om eigentijdse muziek, die in haar tegendraadsheid en in de niet ongeestige dubbele bodems die er nu en dan inzitten duidelijk maakt dat De Jonge niet voor niks bij Breuker speelt. Het swingt, het beweegt, en er kan worden genoten van hier en daar prachtig solowerk. Utrechts Nieuwsblad When featured at The Knitting Factory, De Jonge played a solo that, at first, showed off his conservatory years with some classical-sounding variations. Yet almost at once his stream of consciousness overflowed, from bop to stride, from Cecil taylor to Liberace. "All the music of my life", de Jonge said, "I can play in my solo's, "classical, jazz, cabaret, spirituals, opera".
"It's not easy. It's difficult - but it's fun".
New York Genau so brillant entfaltete sich die "Rhapsody in Blue" mit dem ganz hervorragenden Pianisten Henk de Jonge. Er gab später den "Drei Preludes Für Klavier" delikate Transparenz.
Mannheimer Morgen De Jonge worked some comic references into his solo. Including a few bars of the theme from "All in the family" and a bit of Scott Joplin
(...) and Henk de Jonge made like Cecil Taylor, playing clusters of notes with his fists and eventually lifting the instrument up and banging it on its stand to coax more caccophony from it. Monday Magazine |
